Z kraju: 200. rocznica śmierci Józefa Wybickiego

Był pisarzem, społecznikiem, żołnierzem i – przede wszystkim – autorem tekstu polskiego hymnu narodowego.

Zmarł 10 marca 1822 w Manieczkach, w Wielkopolsce. Jego najbardziej znanym dziełem jest „Pieśń Legionów Polskich” we Włoszech, znana dziś pod jako Mazurek Dąbrowskiego. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanowił rok 2022 Rokiem Józefa Wybickiego.

Urodził się 29 września 1747 roku w Będominie koło Kościerzyny. Jako 17-latek uczestniczył w elekcji króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Sławę przyniosła mu mowa wygłoszona 3 lata później potępiająca politykę rosyjską wobec Polski, po której musiał się ukrywać. Był dwukrotnie żonaty i miał trójkę dzieci. Pomiędzy piastowaniem godności politycznych aktywnie rozwijał twórczość literacką. Spuścizna Wybickiego obejmuje dzieła polityczne, prawne, poezje, sztuki teatralne, pisma publicystyczne, mowy sejmowe, odezwy, rozprawy polityczne i prowadzone pamiętniki.

Po drugim rozbiorze przeniósł się w okolice Grójca. Brał udział w Insurekcji Kościuszkowskiej po upadku której udał się na emigrację, gdzie pomógł generałowi Janowi Henrykowi Dąbrowskiemu zorganizować Legiony Polskie we Włoszech. Latem 1797, kiedy przebywał regionie Emilia-Romania, do napisał tekst do melodii ludowej, rozpoczynający się słowami:: „Jeszcze Polska nie umarła, póki my żyjemy…”. Pieśń wpadła legionistom w ucho. Wraz z ich szlakiem bojowym rozprzestrzeniła się po ziemiach polskich wchodząc do patriotycznego kanonu. „Mazurka Dąbrowskiego” śpiewano podczas powstań narodowych XIX wieku,

Po klęsce Napoleona Wybicki był ścigany służby polskich zaborców. Uratowało go wstawiennictwo księcia Adama Czartoryskiego. Na kilka miesięcy przed śmiercią twórca polskiego hymnu powrócił do swego majątku w Manieczkach, gdzie zmarł w wieku 74 lat. Pochowano go przy kościele w Brodnicy koło Śremu, ale od 1923 roku spoczywa w Krypcie Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach poznańskiego kościoła św. Wojciecha.

(TO-RT)

Źródło: internet