Radomski: Filmowy Jan III Sobieski

Mariusz Dmochowski wcielił się w tego hetmana, a potem monarchę, kilkakrotnie. W „Panu Wołodyjowskim”, „Czarnych chmurach”, „Ojcu królowej”.

Z Radomiem łączył aktora czas nauki szkolnej. Urodził się 29 października 1930 roku w Piotrkowie Trybunalskim. W 1955 roku ukończył studia na warszawskiej PWST.

Aktorem został przypadkowo. Po maturze kształcił się na śpiewaka operowego. Dysponował rzadkiej barwy barytonem. Plany musiał zmienić ze względów zdrowotnych – skłonności do angin karierę muzyczną wykluczyły.

W pamięci kinomanów zapisał się jako August II Mocny w “Hrabinie Cosel” Jerzego Antczaka, Wokulski w “Lalce” Wojciecha J. Hasa, przemysłowiec w “Zazdrości i medycynie” Janusza Majewskiego, dygnitarz w “Bliźnie” Krzysztofa Kieślowskiego,  prorektor w “Barwach ochronnych” Krzysztofa Zanussiego, prokurator w “Sprawie Gorgonowej” Majewskiego, wreszcie – u tegoż reżysera –  niezapomniany generał  w “C.K. Dezerterach” oraz prezes klubu sportowego Powiśle w “Piłkarskim pokerze” Janusza Zaorskiego.

Telewidzowie pamiętają go z seriali “Kariera Nikodema Dyzmy” Jana Rybkowskiego i Marka Nowickiego oraz “Zmiennicy” Stanisława Barei.

Występował na scenach kilku warszawskich teatrów, m.in. Polskiego, Nowego i Współczesnego, gdzie stworzył niezapomniane kreacje w spektaklach “Kolacja na cztery ręce” oraz “Mistrz i Małgorzata”.

W 1982 roku stracił stanowisko dyrektora Teatru Nowego. Artysta, do tej pory aktywny członek PZPR, delegat na niesławny VI Zjazd PZPR, w trakcie którego zadeklarowano otwarcie podległość Polski Związkowi Sowieckiemu – w roku 1980 przeszedł głęboką wewnętrzna przemianę. Jej rezultatem było oddanie legitymacji partyjnej i zaangażowanie w działania opozycji. Na jego podwarszawskiej działce pracowała w stanie wojennym konspiracyjna drukarka, z której schodziły publikacje ukazujące się poza komunistyczną cenzurą. 

Dmochowski zmarł nagle 8 sierpnia 1992 roku podczas wypoczynku nad Narwią.

(TO-RT)

Źródło: W. Filler, L. Piotrowski “Poczet aktorów polskich”