2 listopada 1918 r. ogłoszono powstanie Republiki Radomskiej. Było to pierwsze miasto w Królestwie Polskim, które ogłosiło niepodległość.
Pod koniec I wojny światowej na okupowanych ziemiach polskich coraz wyraźniejsze były dążenia niepodległościowe. W Radomiu obóz patriotyczny zdecydował się przeprowadzić zbrojny zamach i przy wsparciu lokalnych struktur Polskiej Organizacji Wojskowej zakończyć austriacką okupację miasta.
W mieszkaniu adwokata Jana Wigury znajdującym się przy ówczesnej ulicy Szerokiej 2 (obecnie ul. Piłsudskiego) w nocy z 1 na 2 listopada 1918 r. doszło do narady, w której zaplanowano przejęcie władzy z rąk okupanta. Ukonstytuował się w tym czasie Tymczasowy Komitet Rządzący, tzw. Komitet Pięciu w skład którego wchodzili: Stanisław Kelles-Krauz – przewodniczący, Jan Wigura – zastępca oraz członkowie: Roman Szczawiński, Aleksy Rżewski i Wacław Dębowski.
Około drugiej w nocy dowódca radomskich oddziałów ppor. Józef Marjański z blisko 200 bojownikami Polskiej Organizacji Wojskowej rozbroił garnizon armii Austro-Węgier liczący około tysiąca oficerów i żołnierzy. Udało się tego dokonać bez rozlewu krwi. Następnie po zajęciu koszar załogą polską i wystawieniu wzmocnionych wart w mieście z rąk komendanta gen. Józefa Kwiatkowskiego Komitet Pięciu przejął władzę.
Z balkonu gmachu Cesarsko-Królewskiej Komendy znajdującej się przy ówczesnej ul. Lubelskiej do zebranego tłumu radomian przemówił przewodniczący Komitetu Pięciu.
– „Powiewały z tego balkonu sztandary carskie, pruskie, austriackie jako symbole wrogich państw zaborczych. Obecnie – w imieniu Tymczasowego Komitetu Rządzącego – zawieszam nasz znak narodowy! Niech powiewa nad ich trony, na chwałę ludu polskiego, na pohybel wrogom! Niech żyje Polska!” – powiedział 2 listopada 2018 r. Stanisław Kelles-Krauz.
Suwerenna Republika Radomska miała swój własny rząd, wojsko, milicję, a także odpowiednie agendy zajmujące się pomocą społeczną. 8 listopada Republika Radomska podporządkowała się Tymczasowemu Rządowi Republiki Polskiej w Lublinie.