Stanisław Winiarski – rodem z Kozienic, zapisał się w dziejach polskiej gospodarki i wojskowości.
– Przyszedł na świat 17 września 1893 w Kozienicach, w rodzinie szlacheckiej – zubożałej w następstwie konfiskaty majątku przez Rosjan po powstaniu styczniowym. W rodzinnym mieście ukończył szkołę powszechną, a świadectwo maturalne zdobył w warszawskim gimnazjum Zgromadzenia Kupców. Potem zaliczył kurs gorzelniczy przy Stacji Doświadczalnej Przemysłowo-Fermentacyjnej w Krakowie, następnie seminarium rektyfikatorów w Warszawie. Ukończył też – korespondencyjnie ! – Szkołę Techniczną w Lipsku, – informuje historyk, Jacek Koziatek.
Po rozpoczęciu I wojny światowej Winiarski zasilił Legiony Polskie, z którymi przeszedł cały szlak bojowy. Był dwukrotnie ranny, Za męstwo w walce uhonorowano go orderem Virtuti Militari.
– W roku 1919 uczestniczył w I powstaniu śląskim, a kilkanaście miesięcy wstąpił na ochotnika do Wojska Polskiego i bronił Polski przez nawała bolszewicką. Kiedy wojna się zakończyła powrócił do pracy w zakładach monopolowych. Najpierw w Poznaniu, później Stanisławowie, Lwowie oraz Starogardzie – dodaje Koziatek.
W czasie II wojny światowej Winiarski wziął udział w kampanii wrześniowej, następnie wstąpił do Armii Krajowej i walczył w powstaniu warszawskim (razem z trzem córkami oraz synem, który został rozstrzelany przez Niemców). Po kapitulacji zrywu znalazł się w niemieckiej niewoli.
W Polsce Ludowej pracował w branży alkoholowej. Był inwigilowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Zmarł 22 stycznia 1963 r. Spoczął na cmentarzu powązkowskim.
(TO-RT)