Józef Placer był cenionym lekarzem i bohaterskim powstańcem. Pochodził z Przysuchy.
Przyszedł na świat w tym mieście 4 października 1803 roku. Wywodził się w rodziny niemieckich osadników, nazwiskiem Platzer, przybyłych do Polski z Meklemburgii u schyłku XVII stulecia. Pół wieku później zamieszkali oni w Przysusze, gdzie dziadek i ojciec Józefa zajmowali się farmacją.
Wychowujący się na zapleczu składu aptecznego chłopiec zainteresował się lecznictwem. Pod wpływem sugestii uczących go w domu guwernerów został wysłany do Krakowa, gdzie ukończył gimnazjum, a następnie wydział medyczny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Staż lekarski odbywał w wiedeńskim szpitalu chirurgicznym.
Na wieść o wybuchu Powstania Listopadowego powrócił do Przysuchy i razem ze swymi kuzynami, braćmi Kazimierzem i Stanisławem Worobieckimi, przystąpił do rebelii. Oni walczyli, on operował rannych w polowych lazaretach. Wspominał potem, że dokonał ponad dwustu amputacji kończyn, czym uratował życie pacjentów. Za swoją działalność odznaczono go orderem Virtuti Militari.
Po klęsce zrywu zamieszkał w Krakowie poślubiając Marią z Pisarzewskich (nie doczekali się potomstwa). Wykładał tam na fakultecie medycznym UJ, pracował na stanowisku ordynatora szpitala i prowadził prywatną praktykę. Ubogich leczył gratis.
Jako lekarz uczestniczył w Powstaniu Krakowskim roku 1846 oraz – dwa lata później – Wiośnie Ludów. Po porażce tych inicjatyw niepodległościowych skoncentrował się na lecznictwie oraz pedagogice.
Był stanowczym przeciwnikiem Powstania Styczniowego. Twierdził, ze odzyskanie polskiej suwerenności będzie możliwe wyłącznie wówczas, gdy dojdzie do konfliktu zbrojnego pomiędzy naszymi zaborcami.
Zmarł na zawał serca w Krakowie 5 października roku 1871. Jego mogiła znajduje się na cmentarzu Rakowickim.
(TO-RT)
Źródło: W. Tokarz „Powstanie Listopadowe”
