2 lutego 1536 roku pod Grójcem urodził się Piotr Skarga.
– Pochodził z rodziny szlacheckiej, znanej w Grójeckim już w XIII wieku. Opodal podgrójeckiej wsi Kobylin od lat prowadziła ona młyn i wiatrak. Istnieją dwie hipotezy dotyczące genezy tego rodu. Jedna głosi, iż podobno przybył do Polski w Litwy w orszaku króla Władysława Jagiełły. Druga – prawdopodobniejsza – sugeruje, że przodkowie matki przyszłego duchownego wywodzili się ze wsi Powązki pod Mszczonowem, czego dowodzić ma nazwisko Powęski, noszone zrazu przez jego dziadka po kądzieli, imieniem Jan. Ponoć z uwagi na charakter nadano mu przydomek Skarga, który przejął rolę nazwiska klanu – wyjaśnia ksiądz Marek Skowroński.
Piotr Skarga miał starsze rodzeństwo. Trzech braci: Franciszka, Mikołaja oraz Stanisława oraz dwie siostry: Elżbietę i Kingę. Już za młodu wyróżniał się elokwencją i wiedzą. Ukończywszy szkolna edukację kościelną wstąpił do zakonu jezuitów.
– Po przyjęciu święceń szybko stał się czołowym teologiem i kaznodzieją swoich czasów. Aktywnie działał w nurcie kontrreformacji, dał się poznać ze swego patriotyzmu. Został nadwornym kapłanem króla Zygmunta III Wazy – otrzymując od tego monarchy herb, Pawęża. Jako pierwszy piastował funkcję rektora uniwersytetu w Wilnie. Mianowano go też kanclerzem kapituły katedralnej we Lwowie – dodaje ksiądz Skowroński.
W polskim piśmiennictwie korzystamy głownie z dwóch jego dzieł: “Żywotów świętych” oraz “Kazań sejmowych”. W tym ostatnim tak upominał posłów: “Opamiętajcie się! To, co się dzieje, jest zwiastunem przyszłej klęski. Ulegacie obcym wpływom i zostaniecie rozebrani. Rzeczpospolitą toczy sześć straszliwych chorób, a jedną z nich jest chciwość osobistego łakomstwa”.
Ksiądz Skarga zmarł w Krakowie w roku 1612 mając 76 lat.
